Je komt thuis na een werkdag en je voelt je kei moe. Je wilt het liefst op de bank gaan zitten, de tv aanzetten en niks meer hoeven doen. 

Je blijft piekeren over alles wat die dag passeerde, omdat je vandaag niet hebt afgekregen wat op jouw to do list stond. Er kwam weer van alles tussen en je voelt je er zo ongemakkelijk bij, dat je besluit om toch nog thuis aan het werk te gaan om alles af te krijgen. 

Diep van binnen baal je daar van, je wilt niet dat anderen over jou zeggen dat je de kantjes ervan af loopt. Het dubbele daaraan is dat je wéét dat je keihard werkt, maar gevoeliger bent voor wat anderen van je vinden dan je lief is. Daardoor zeg je vaak automatisch ja als anderen iets van je vragen, terwijl je achteraf jezelf op je kop zit: Hoe kon ik dat nou doen?

Ondertussen krijg je het gevoel dat je 24/7 aanstaat, je hebt te vaak een korter lontje bij de mensen die je dierbaar zijn. Je kan maar niet stoppen met piekeren en ligt ’s nachts uren te woelen, omdat je hoofd niet stil wil staan. Je krijgt er stress van, omdat je bang bent dat als je niet slaapt, het werk zo niet volhoudt. En dat kan niet, want de mensen voor wie jij zorgdraagt, mogen daar niets van merken. Je staat met een brak gevoel op, terwijl jouw dag nog moet beginnen.

Je moet en zal de controle houden, waardoor je veel te veel tijd kwijt bent aan alle administratieve taken. Je herkent heus wel dat je perfectionistisch bent, maar omdat je weet dat er consequenties aan fouten zitten in jouw werk, moet je vaak checken of je ’t wel goed gedaan hebt. 

Je weet al langer dat je op je tenen aan het lopen bent piekert constant dat je dit niet veel langer meer trekt. Je hebt steeds vaker last van vage lichamelijke klachten, maar vertelt dat niet aan anderen. Je wilt niet dat ze denken dat je zwak bent. Het maakt je soms wanhopig, je wilt hier zo graag vanaf maar HOE?