Wat ben ik rijk en wat voel ik me dankbaar. Voor zoveel lieve berichten die ik mocht ontvangen nadat ik jullie mijn vorige mail stuurde. Kaarten, mails, berichten, het draagt je op momenten dat je ’t zelf even niet meer hebt. Waarin ook duidelijk werd, dat we met velen zijn, die een dierbare verloren.

Dat het echt niet uitmaakt hoelang dat geleden is, het blijft haarscherp in je brein verankerd en als het aangeraakt wordt, blijken de emoties ook bij anderen weer naar voren te komen.

Mijn brein deed heel wat observaties de afgelopen weken. Dat is ook hoe ik in elkaar zit, alles willen onderzoeken, bewustwording en daardoor inzichten krijgen. Misschien wel mijn coping, ofwel manier van omgaan met ingewikkelde emotionele zaken.

Dankbaar ook, voor het fundament wat er al langer ligt. Daardoor kan ik nu de eerste emotioneel heftige weken achter de rug zijn, toch langzaam weer mijn werk oppakken. Met de nadruk op langzaam.

Al meer dan 9 maanden was ik aan het werk voor mijn nieuwe project, YOU© 2.0. Wat al jaren in mijn hoofd zat, werd gemanifesteerd en gerealiseerd. Dat was een heel proces, waarin vooral belangrijk bleek dat je met kleine stappen heel ver komt. Het kwam op 1 maart in één klap tot stilstand.

Natuurlijk heeft verlies een diepe impact op je leven, je brein en vooral ook je lichaam. Alles is in één klap anders en ook de betekenis die je voorheen aan dingen gaf, worden anders ingekleurd en doorvoeld. Toch merk ik in onze leefwereld, dat er met rouw naar mijn mening niet altijd bewust wordt omgegaan.

Waarom moeten mensen bij werkgevers, als de uitvaart voorbij is, weer direct aan het werk? En ook gewoon full time, terwijl je door de schok en alles wat geregeld moet worden, je adrenaline voorraad voor weken in een week hebt verstookt?

Waarom moet je na een aantal maanden gewoon weer doen alsof er niets is gebeurd? Terwijl je zo ongeveer een aardbeving hebt doorgemaakt? Dankbaar dat ik zelf mijn werk en agenda in kan delen, maar ik realiseer me dat ik zo vaak verhalen heb gehoord waarin mensen niet de tijd kregen om te rouwen. Ze komen in mijn brein naar boven en denk aan de verhalen van mijn vader van vroeger over rouw in zijn familie.

Een simpele Google opdracht vertelt het volgende zo rond 1900 in Nederland: ‘Rouw voor echtgenooten, ouders en kinderen duurt 18 maanden, waarvan 6 maanden zware rouw, zes maanden halve rouw en zes maanden lichte rouw. In sommige gedeelten van het land is dit: drie maanden zwaar, zes maanden half, zes maanden licht: dus 15 maanden in totaal’

Wat een verschil met nu, waarin je als je in loondienst bent, vooral moet kijken naar de CAO en wat mag. Dat voelt alsof je ook afhankelijk bent van de welwillendheid van een leidinggevende of werkgever. Terwijl je brein en je lichaam wel degelijk een optater krijgen, door wat je overkomt.  Je kunt niet gelijk weer terug schakelen alsof er niets is gebeurd. Ben je wel in staat om je werk weer op te pakken? Niet zelden heb ik dit gezien als opmaat naar een burn-out bij mijn cliënten.

Rouw heeft voor iedereen een andere betekenis en impact. Vanuit mijn vakgebied, werk en alle verhalen die ik daar al mocht horen, maak ik op dat het hervinden van een nieuw ritme belangrijk is. Moet je het wel willen, gelijk weer volle vaart het leven in en werken? En hoe doe je dat dan?

Ook dat is per persoon verschillend. Ik hou van mijn werk, maar voor mij is het belangrijk dat ik er ook écht kan zijn in de persoonlijke sessies. Daarom kies ik ervoor om langzaam weer te starten en te ervaren wat ik wel kan doen.

In het boek Wetten van de Winnaars van Bodo Schäfer, staat verhaal over een oude stoomlocomotief die stilstaat. Zwaar als die is, zal hij eerst gevuld mogen worden met kolen die, nadat ze zijn aangestoken, de stoomketel verwarmen. Pas als die ‘op stoom’ is, kan de stoomlocomotief weer langzaam in beweging kunnen komen.

Heel langzaam in het begin, maar als hij op snelheid komt, rijdt hij door en is zo’n zware stoomlocomotief niet zomaar te stoppen. Dat langzaam op gang komen, spreekt mij enorm aan. Waarbij je vooral niet moet vergeten, dat er kolen nodig zijn om ‘m gaande te houden.

Als de trein weert rijdt, is je taak om te zorgen voor brandstof. Zelfliefde, voldoende slaap, gezonde voeding, beweging en ademhalen zijn je brandstof in tijden waarin ’t niet zo goed met je gaat. Of dat nu het verlies van een dierbare is of rouw om andere zaken in jouw leven. 

Het mooie is, dat jij vanuit stilstand niet ineens 200 km per uur hoeft te gaan rijden. Dat kan een stoomlocomotief niet en jij ook niet. Hoeft ook niet, de zachte beweging is je startpunt. Waar je ook tegenaan loopt.

Voor mij betekent het ook dat ik eerst mijn live werk weer oppak en in beweging kom. Het online traject YOU© 2.0 ga ik daarna de wereld inzetten. Langzaam maar zeker, iedere dag 2 scheppen kolen voor het werk. En minstens 2 scheppen kolen voor eigen ruimte, bewustwording, verdriet en tranen en alles wat er zijn mag.

Mocht je door deze mail geraakt worden, dan hoop ik oprecht dat het je mag troosten en steunen. Als je overweegt om samen met mij te gaan werken, mail me dan gerust, zodat we samen kunnen kijken of ik voor jou van betekenis kan zijn.

Wens je een wondervol mooie week toe, warme groet,

Monique 💜🌟